25 jaar

Even een heel ander verhaaltje wat niet met ons dagelijkse Spaanse leven te maken heeft.

En dat is inderdaad al 25 jaar geleden dat ik uit de kast ben gekomen. Als klassiek zinnetje daarachter komt dan dat de tijd vliegt. En dat is ook zo.

Als ik nu terugkijk naar die periode, wat het was om toen uit de kast te komen, man man man. 

Maar nog steeds superblij dat ik dit heb gedaan. Een compleet ander leven. Ik woonde toen uiteraard nog in Hoeilaart en het was niet evident want ik was toch nogal bekend met de winkels die we hadden, en dan ma die heel bekend was en een pa die nog wat meer bekend was met al hetgeen hij deed. 

En ik was de schok in de familie. Ik kon eindelijk zijn wie ik ben.

Als ik nu vergelijk met toen is het eigenlijk voor jongere mensen aan de ene kant makkelijker om zich te outen omdat ze ook veel opener zijn geworden, maar aan de andere kant blijft het toch een verdomde moeilijke stap. 

Mijn ma was in haar winkel de vooruitstrevende madam, die soms meer maatschappelijk werkster was in het ondersteunen (niet alleen van de borsten) maar ook van de problemen wat klanten aan haar kwamen vertellen over bijvoorbeeld hun kinderen doe dan gingen samenwonen zonder te trouwen.

Ma was altijd diegene die positief hierover was en zei dat het beter zo was om samen te wonen dan te trouwen en daarna te scheiden.

Haha, tot het moment dat ik ging samenwonen, dat was iets te veel. Ma heeft een hele week in bed gestoken, want haar zoon samenwonen, daar kon ze niet mee om.

Kerst 1999 zaten we in familie aan de aperitief en tijdens het kerstmaal kwamen meestal de zwaarste gesprekken ter sprake. Zo vertelde ik ook dat ik voelde dat er in 2000 veel zou veranderen. Iedereen dacht natuurlijk dat het millennium alles zou veranderen maar bij mij lag het iets anders. Ma viel bijna achterover en dacht dat er nog een kleine op komst zou zijn.

Ik kon et uiteraard niet uitleggen maar wist heel goed wat er ongeveer 2 maand later zou gebeuren.

Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen.  En ook ma was al wat geevalueerd en nam dit zeer goed aan. Ook pa volgde daarin. Hij en Ad waren twee handen op 1 buik later.

En het is soms een hel geweest, moet ik toegeven maar nu supergelukkig. Daar draait het tenslotte toch om.

Verhalen ophalen

 De verhuis is door en de meeste dozen zijn uitgepakt. Maar dan komen de volgende plannen......de vreselijk lelijke keuken en die oubollige badkamer, die moeten er uit en vervangen worden.

De keuze is gelukkig snel gemaakt en ook deze keer komen we goed overheen qua "goede smaak".

En van keukens gesproken. Ongeveer een 15 tal jaar geleden werkte ik dus ook in de keukens bij Eggo en kwamen er af en toe opleidingen bij. Zo was er een opleiding bij Whirlpool, samen met een aantal collega's van andere winkels. Soms leuk, soms een saaie boel.

Maar dat ging ook voorbij en we kozen voor een andere weg, naar Spanje.

En tijdens de wat kalmere momenten, terwijl ik zo op internet zit te surfen, kom ik in contact met een man, die beweert me te herkennen en waar ik samen bij Whirlpool een opleiding heb gevolgd.

Het zal wel aan mijn leeftijd liggen, maar het zei me niks meer.

Maar goed, we zijn blijven kletsen en tot vandaag zitten we nog steeds te kletsen. En van het ene komt het andere, hij liet me weten dat hij een vakantie had geboekt in de buurt van Malaga. Ja, dan moeten we mekaar dan toch wel eens terugzien.

Komt er dan nog bij dat Nick en Bart, ook in februari hun huwelijksverjaardag vieren en dat ze op de koop toe ook in hetzelfde jaar zijn getrouwd.

Dat moest dus een feestje worden. En ja, we hebben afgesproken en door uiteraard ouwe koeien uit de gracht te halen kwamen de beelden terug. Het strafste van al was dat Nick, de ex collega dus, nog precies wist welke tas ik bij had en welke jas ik toen aanhad. Kwestie van een beetje ene fotografisch geheugen te hebben.

Dus voilà, feestje.

De volgende dag kregen we het volgende bezoek, en wel van ex collega's uit Tervuren, die door de jaren in onze b&b te zijn geweest, vrienden zijn geworden. Luc en Hilde, ook weer geweldig om die hier even op de koffie te hebben gehad. En aan Hilde heb ik dan ook beloofd om nog eens iets op de blog te zetten, ook al komt dat er momenteel niet echt van.

Jammer genoeg moeten we ook aan de renovatie denken en begonnen we de volgende dag aan de afbraak van onze keuken en badkamer. Een foto van hoe we hier nu kamperen in huis ga ik er niet bij voegen, maar kan niet wachten tot ook deze klus achter de rug is zodat we weer vrienden kunnen verwelkomen in ons paradijsje.

El mejor climat de Europa

Na een superdrukke periode van verhuizen en feesten, hebben we nu wat meer tijd om aan wat andere dingen te denken.

Diegenen die ons hier al eens bezocht hebben, zullen misschien weten wat de verhuis hier zoal kon inhouden, met zo een inboedel. 

Om een idee te geven hebben we maar 3 verhuiscamionetten met cactussen gehad. Komt daar nog het x- aantal dozen met espressokopjes bij en we waren weg.

We mochten beginnen met het opruimen van een propvol huis wat de vorige eigenaars in Torrox hebben achtergelaten. En propvol was echt letterlijk, tot de kleinste lades zaten vol met rommel en papieren en sleutels, en sleutels en nog eens sleutels. Zelfs mevrouw haar beha's en slipjes en gebruikte oor stokjes kregen we erbij.

Aan de wanden hingen wandtapijten met Australische wol handgemaakt in Vietnam. Wel, ik dacht dat de Noren ( dat waren de vorige eigenaars) betere smaak hadden.

Wat doe je met al die troep? Geluk bij ongeluk was er storm Dana, die Valencia in een rampgebied heeft gebracht, maar ook hier bij sommige dorpen een vreselijke ravage hebben teweeg gebracht. Daar konden we gelukkig een koppel helpen die heel de inboedel was kwijtgeraakt. Zij blij, wij zeer blij.

En stilaan begint ook deze nieuwe fantastische plek onze nieuwe thuis te worden. Ad is druk doende met al zijn planten een goede plek te geven in de tuin en rond het zwembad.

Het is een nieuw huis maar ook een nieuw leven geworden. Allebei op pensioen en tijd om alles wat rustiger te doen. 

We zorgen dat we nog 2 kamers ter beschikking hebben, met een gemeenschappelijke badkamer voor diegenen die zin hebben om ook deze plek eens te bezoeken. 

We begonnen met het uitzoeken van nieuwe meubelen want onze b&b werd volledig overgelaten met de inboedel erbij. Wonder boven wonder kwamen we allebei ook overeen qua smaak. We zagen een nieuwe zaak in malaga met knappe meubelen en voila, klus geklaard. 

Maar, zoals sommigen ons al kennen, loopt er daar ook weeral wat verkeerd. De zetel werd geleverd met een zijkant die vergeten was. En in plaats van 3 kussens erbij, kregen we er zomaar 28 kussens bij.

Er staat hier dus nu zomaar bijna 3 m3 aan dozen buiten te wachten op afhaal.

Maar, we hebben tijd, het is tenslotte Spanje.

En die tijd vullen we nu met wandelingetje doen, terrasje en ja, zelfs een reis plannen, in de lente, iets wat al jaren niet meer ging.

Er zijn zelfs al plannen om aan het langbeloofde boek over onze b&b te beginnen werken, maar daar later meer over.

Dozen , dozen en nog eens dozen

 En ja, er begint hier stilaan een eind te komen aan onze Casa Los Dos.

Al is onze laatste maand een maand van er nog eens goed voor te gaan. Bomvol tot het einde. Maar toch nog steeds genietend van leuke gasten.

Ondertussen proberen we stilaan, met de grootste moed, aan het vullen van de vele dozen.

Om te beginnen met al onze espressokopjes die in Torrox ( el mejor climat de Europa) een goede en duidelijke plaats zullen krijgen.

Een nieuwe plek, helemaal boven op een berg, met een 180graden uitzicht op zee. 

Een groot zwembad waar je inderdaad baantjes kan trekken.

Dus eigenlijk nog beter dan waar we nu nog even zitten. Zelfs de weg is makkelijker bereikbaar, het laatste huis van de weg.

Want de lelijke keuken en de afschuwelijke badkamers, die moeten grondig onder handen worden genomen. En met 2 gepensioneerden zal dat misschien wat trager gaan.

Wanneer onze kamer voor verhuur zal klaar zijn, dat is nog even een raadsel, komt allemaal goed op zijn tijd.

Hier alvast een glimp van hoe het huis er nu uitziet.

Bye bye Casa Los Dos

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan......we kennen de rest van de zin ook nog wel.

En voor ons is die binnenkort gekomen.

Eind 2024 zal Casa Los Dos voor ons verdwijnen. Allebei pensioen en tijd voor iets nieuws.

We hebben deze b&b 13 jaar met veel plezier  ( ook soms al wat met minder plezier) gerund. Enorm veel nieuwe mensen leren kennen, geweldige verhalen, zowel positief als negatief, mogen horen. En vooral ook gigantisch veel gelachen.

Voor sommigen leek het "maar een ontbijtje maken en een bedje opmaken" en voor de rest plezier maken, de realiteit was dikwijls helemaal anders. Nooit gedacht dat een b&b een serieuze job kon zijn.

Een boek schrijven over alle anekdotes hier ? Ja, daar was ik aan begonnen maar werd door Ad al onmiddellijk de grond ingeboord omdat mijn verhaaltjes te saai waren. Dus maar wat verder bloggen.

Onze b&b was een plek waar iedereen zichzelf kon zijn. Voor sommige mensen waren we anoniem, en dat was dan ook een reden dat ze bij ons hun ei kwijt konden. Er schieten me plots een aantal verhalen door mijn hoofd.

En toch is het allemaal toen begonnen met een kleine droom om ergens in het buitenland iets te gaan doen, zonder in de "Ik Vertrek "toestanden terecht te komen. We waren nochtans goed voorbereid en we dachten dat we het allemaal wel zouden weten, toch loop je de eerste maanden tegen de lamp want op ons voorhoofd staat denk ik in grote letters "CASH "geschreven. Daar hebben aannemers goed gebruik van gemaakt. Je kent tenslotte de gewoontes niet, de taal evenmin en daar profiteren ze lekker van.

Een verbouwing die meer dan het dubbel werd van prijs. Neen, namen geef ik niet, iedereen kent ze wel. Noem maar op.

Toch hebben we hier een geweldige periode gehad, 

De foto hieronder was onze eerste foto op Facebook met de vorige eigenares. Zij was zelf zo enthousiast voor ons project , dat we de week voor de ondertekening van de koop al in ons huis woonden. Lee, thanks again !!!

Ad vloog elke maand naar België omdat zijn verpleegkundige vingers kriebelden om daar toch nog wat verder in te gaan. 

Nu is echter de tijd gekomen om samen wat meer te gaan genieten, al hebben we dat dank zij onze vele gasten ook zeer veel gedaan. Een groot aantal gasten zijn dan ook vrienden geworden.

Dus vanaf nu zijn we weer een nieuwe zoektocht begonnen naar een nieuwe en "kleinere "droom om waar te maken.

Een kleinere plek meer richting kust met een tuintje, de Casa Los Dos tuin was wel degelijk iets te groot voor ons twee. Ad moet tenslotte zijn cactusjes nog kunnen onderhouden, dan komt dat allemaal goed.

Gaan we dan nog gasten ontvangen ? Uiteraard, al zal het in mindere mate zijn en meer op kamerverhuur neerkomen, en gefocust op naturisme, want die weg hebben we een aantal jaren geleden ingeslagen. Leven in Andalusië is gewoon anders.

Ook die plek zal zeker een naam krijgen. Dus alle ideeën zijn welkom. Laat jullie maar eens goed gaan.

Och, we zien wel wat er op ons afkomt, want het ideale hebben we nog niet gevonden. We hebben nogal een verschillende smaak. Ik kan zelfs vallen voor een superoude rustieke finca ( wie had dat ooit gedacht), terwijl Ad meer de designkant opgaat.

Er is dus nog werk aan de winkel.

Maar, Casa Los Dos is nog niet afgesloten. Eind december zeggen we vaarwel, en voor diegenen die nog even willen komen genieten.....er zijn nog een paar plekjes vrij.

Bye Bye Booking !!!

 En eindelijk zijn we er van af. De vreselijke Booking.com site.

Als beginneling zoveel jaren terug denk je uiteraard, dat we die nodig hebben en dat de boekingen gaan binnenstromen. Niets is minder waar. Blijkbaar bij andere b&b's wel, maar wij zijn er grotendeels van gespaard gebleven. Het is uiteraard een goede etalage om wat rond te neuzen, maar als mensen iets slimmer zijn, dan boeken ze gewoon rechtstreeks bij de b&b. Komt er dan nog bij dat de prijzen rechtstreeks nog lager liggen dan bij die gigant.

We mogen zeker niet klagen, want de meeste boekingen kwamen en komen via onze site binnen.

Maar, ons laatste seizoen hebben we beslist Booking eruit te gooien.

We hadden er echt genoeg van. Ze hebben hun eigen manier van werken, een bericht sturen beantwoorden ze zelden. Als je ze opbelt, dan kom je ergens in weet ik veel welk land terecht waar ze je hopelijk degelijk verstaan, en dan nog de hoop dat je vraag opgelost kan worden.

In die wereld word er teveel gefoeterd en als je  niet wil meedoen met valse reviews, dan is het best dat je ermee stopt. Geeft ons een veel beter gevoel.

Zo, dat is achter de rug.

Het is dus het laatste seizoen in de vorm dat we het nu 13 jaar hebben gedaan. 

En niet dat we het niet leuk vonden, integendeel. We hebben als b&b een fantastisch tijd meegemaakt met ontelbaar toffe gasten die jaar na jaar terugkwamen en goede vrienden zijn geworden.

Onze prachtplek staat ondertussen ook te koop, omdat het voor ons na het b&b gebeuren echt te groot is geworden. En omdat we aan de toekomst moeten denken, zullen we dan misschien een nieuwe kleinere plek vinden waar graag nog een paar kamers vrijhouden voor gasten.

Is alles na een tijdje niet verkocht, ook dan zijn er plannen om toch nog hier te blijven en onze bestaande kamers om te toveren tot een paar studio's met elk een keukentje, zodat ieder zijn eigen ding kan doen.

Uiteraard kunnen we dan ook zelf blijven genieten van deze toch unieke plek met een fantastisch uitzicht en alle vrijheid.

laadpaalstress???

 

Gisteren keek ik naar Bruzz nieuws en kwam het volgende filmpje tegen over elektrisch rijden. Eerst even kijken.

https://youtu.be/Ynw9AukMe24?si=2mfZblDqYQH5Us15

Maar waarom deel ik nu dat filmpje.

Zoals er velen weten, werk ik tijdens de winter in Brussel, terwijl Ad zijn rondes doet bij wit-gele kruis.

Helaas was er dit jaar geen budget meer in het ziekenhuis waar ik toe de job had en dus ging ik op zoek naar iets anders om de "koude "wintermaanden hier in Spanje door te brengen.

Ik weet, koud is een raar begrip voor de Belgen en Nederlanders als het over iemand gaat dat aan de costa del sol woont, maar ja , het kan hier ook koud zijn.

Maar puur toeval op het strand kwamen we aan de praat met 2 sympathieke Nederlanders en veel bla bla's later vroeg hij me of ik geen werk zocht. Nee, werk hier in Spanje, daarvoor is mijn taal nog te slecht, ze ratelen maar door , die Spanjaarden en als het dan nog Andalou is, helemaal niet te verstaan.

Maar goed, het bleek voor de Nederlandstalige markt te zijn en aan telefoon. Als ik het woord telefoon hoor, krijg ik al de kriebels. Zal ook nooit telefoon opnemen, grondige hekel aan dit ding.

Een week later zat ik al in de opleiding voor helpdesk  om daar mensen te helpen die met problemen aan laadpalen staan. Ja , dat bestaat. Vooraleer ik er aan begon, eerst even gevolgd online om te zien of dat telefoongedoe wel iets was waar ik me mee kon bezighouden.

Twee volle weken training, theorie van hier tot ginder waar ge als "oudje" wel wat tijd voor nodig hebt om dit allemaal te kunnen bevatten.

Maar,  voilà, ik zit dus online, en van thuis uit is dat allemaal nog makkelijker. 

De hele dag hoor je eigenlijk niets anders dan, "mijnheer, ik sta hier aan een laadpaal en die werkt niet", of "mijnheer , mijn  kabel zit vast, kan je die losmaken van op afstand?"

Toevallig stond er de eerste week radio Joe fm op en was de vraag of er mensen waren die zo gestresseerd waren als ze voor het eerst met een elektrisch auto rijden om dan laadpalen te vinden.

Ik kon het niet laten om te reageren, positief wel te verstaan. Even later kreeg ik via de radio te horen dat ze iemand hadden gevonden die aan een helpdesk werkte voor mensen met die problemen.

"Ik wist niet dat dit bestond riep die presentator op antenne". En nog geen minuutje later zei hij dan er een nieuw woord zal ontstaan, laadpaalstress.

En alles kunnen we normaalgezien wel oplossen, maar als het niet werkt is het ook regelmatig de klant die aan de laadpaal staat, die terwijl je aan telefoon hangt , maar wat zit te prutsen aan die toestellen. Uiteraard kan je dat ook horen.

Eens per week komen we met collega's samen op kantoor, en kan je verzekeren dat er gelachen wordt.

We hebben zelfs bijna besloten om een boek met leuke grappen van klanten te maken, de domste eerst.

En nu ben ik niet subjectief, maar mensen met een Tesla, dat zijn de ergste. "Mijnheer, mijn auto laadt niet op". 

Raar ,en dan stel je de gewone vragen van hoe ze begonnen laden zijn, bla bla bla.

Als je dan de vraag terugkrijgt "Oh mijnheer, moet die kabel aangesloten zijn aan de auto?"

Dan heb ik nogal eens de zin om te zeggen "neen, die zal met vliegende elektriciteit geladen worden", maar hou wijselijk mijn mond.

Probeer dan maar eens serieus te blijven.

En ja, het gebeurt ook dat mensen tamelijk opgewonden zijn met alle frustraties dat dat ding niet werkt of dat hun kaart niet geldig is, en dat hun batterij zo plat als een vijg is en niet verder meer kunnen. Die worden dat behoorlijk kwaad als je ze soms niet kan helpen, dat het gesprek steeds in hogere tonen geraakt. 

En dan heeft bibi 1 oplossing, gewoon even melden dat de lijn zal worden afgesloten. Dan kunnen ze ofwel wat kalmer beginnen worden want zij hebben  tenslotte hulp nodig, ofwel gaan ze door en druk ik de fatale knop.

Als je mij nu vraagt wat ik vind van elektrisch rijden, geen rekening houden met de vervuiling dat het allemaal meebrengt voor de productie van die batterijen, dan zeg ik onmiddellijk NOOIT of te nimmer elektrisch rijden. Geef me dan als het echt moet maar een hybride, dan kan ik nog echt gewoon gaan tanken tot de bak vol is en wegrijden. Simple comme  bonjour.

Ik zal dan ook nooit naar helpdesk moeten bellen om te vragen waarom mijn benzine tankkaart niet werkt om elektrisch te laden, euhhhh.